20.12.1927 tarihinde Antalya ili Kumluca ilçesine bağlı Mavikent beldesinde doğdu. 4 Kardeşin en küçüğü olan Mustafa ACARBULUT, ilkokulu Mavikent’te Yenice İlkokulu’nda okudu. Baba mesleği çiftçilikle uğraşti. Hayat ilkesi olarak her zaman çalışkanlık dürüstlük ve temiz ahlakı ön planda tutmuştur. 1951 yılında yine Kumluca’lı olan Ayşe Hanımla hayatinı birleştirdi. Bu evlilikten 6 çocuğu oldu. Mavikent beldesinin saygın kişilerinden olan Sayın Mustafa ACARBULUT birçok hayır işinde yer almıştir. En son olarak da doğduğu beldeye bir okul yaptirmak düşüncesinde idi. Bu doğrultuda yaptiğı görüşmeler sonrasında Mavikent Beldesine bir Anadolu Lisesi hediye ederek bu hayalini de gerçekleştirmiş oldu.
Ancak 2011 yılında yakalandığı ciddi bir hastalık kendisinin yaptirdığı okul binasının açıldığı ve öğrencilerin sınıfları doldurduğu günü görmesini engelleyemedi. Sayın Mustafa ACARBULUT son hayalini de gerçekleştirmek, okulun açılışını ve ders zilini duymak için doktorların itirazına rağmen Ambulans ile Hastaneden kolunda serumlar ile gelerek Okulun 2012 – 2013 ders yılı açılışına katildı. Bu mutlu anı yaşadıktan sonra 30 Eylül 2012 tarihinde hayata gözlerini yumdu.
Antalya İl Milli Eğitim Müdürlüğünün Hayırda Yarışanlar Kitaplar serisinde Mustafa Acarbulut Torunu Mustafa Acarbulut ile yapılan Röportaj şöyledir;
Okulun yapılmasını üstlenen Mustafa ACARBULUT ‘un torunuyum. Dedem 30.09.2012 tarihinde, 79 yaşında vefat etti. Bizler Mavikentliyiz. Yıllardır çiftçilikle uğraşırız.
Dedem henüz hayattayken çeşitli sohbetlerimizde okulla ilgili düşüncelerini, bana kendisi anlatmışti. Toparlayacak olursam dedem şunları anlatmışti: “Yaşamın bizi savurduğu şekilde ayakta kalmaya çalıştik. Yaş ilerledi, her şeyimiz oldu. Kendi işlerimizle uğraşmaktan diğer insanlarımızı düşünmeye vaktimiz olamamışti. Artik insanlarımızın yararına bir şeyler yapmam gerektiğini düşündüm. Şu anda yapılan okulun yerinin daha önceden okul yeri olarak tahsis edildiğini biliyordum. Ama ne durumda olduğundan haberim yoktu. İl Genel Meclis üyesi olan akrabamız Mustafa Çetinkaya’dan bu işi araştirmasını istedim. Araştirdı ve okul yaptirabileceğimizi söyledi. Daha sonraki aşamaların hepsinde büyük yardımları oldu. Okul yaptirma düşüncesi aklıma gelince Ocak 2012 ortalarıydı. Bir ay gibi kısa bir sürede sadece düşünce olan fikir hayata geçti, protokol imzalandı. Bir ay da arazinin hazırlıklarıyla uğraştik. 24 Mart 2012 tarihinde okulumuzun temelini attık. Ağustos 2012’nin ortaları gibi okulumuzu teslim aldık. 5-6 ay gibi kısa sürede fikrimizi hayata geçirdik ve okulumuzun inşaatinı bitirdik. Bu sürede yaşadığım sağlık sorunlarım dışında hiçbir sorunumuz olmadı. Devletin kurumlarından tutun da çevremizdeki insanlara kadar herkes elinden geldiğince yardımcı olabilmek için seferber oldular. Ben okul yaptirma kararımı aile bireylerimle paylaştiğımda beni desteklediklerini, çok güzel bir hayır olduğunu söylediler. Bu da beni çok mutlu ettı.”
Ama bunlardan daha da önemlisi eğitimli bireyler yetişsin istiyoruz. Burada öğrenim gören gençler ileriki yıllarda kendi çocuklarına aynı eğitimi aktaracaklardır. Bu bir silsile şeklinde devam edip eğitimli ve bilinçli bir toplumu oluşturacaktir. ‘Bu sayede geleceğimizle ilgili kaygılarımız ortadan kalkacaktir.
Dedemin yaptirdığı okulun açılış dönemlerinde bundan etkilenip aynı davranışı sergilemek isteyenler oldu. Henüz bir girişim yok; ama o düşüncenin binlerinin aklına girmesi bile yeterli. Şimdi olmasa da yıllar geçtikçe yapmak isteyeceklerini düşünüyorum. Daha önceden bir vakıf kurup camii yaptirmıştik. Okulumuzla iletişimimiz devam ediyor ve edecek de. Elimizden geldiği sürece her türlü sıkıntilarını gidermeye ve mutluluklarına, sevinçlerine ortak olmaya çalışacağız.
Okul yaptirırken hiçbir sıkınti ile karşılaşmadık. Herkes elinden geldiğince yardımcı olmak için seferber oldu.
Dedem hep okuldaki ilk ders zilini, o anı beklemişti. 0 dönemde hastanede yatiyordu. Doktorlar gitmesini istemiyordu. Ama kendisi özlemle beklediği bu anı kaçırmamak için ambulansla, kollarında serumlarla zil sesine yetişti. 0 anda hissettıklerini ve bizim duygularımızı anlatabilmemize imkân yok.
Şimdiye kadar hep kendimiz için çalıştik. Diğer insanlar için bir şeyler yapmak daha önce hissetmediğimiz mutluluğu yaşattı.
